To jedna z najbardziej rozpoznawalnych ryb w polskich wodach. Osiąga długość do 150 cm i masę ciała ponad 20 kg. Ma silnie wydłużone ciało przypominające kształtem torpedę. Przesunięta daleko ku tyłowi płetwa grzbietowa i odbytowa powoduje, że szczupak jest idealnie przystosowany do błyskawicznych ataków na swoją zdobycz, którą są przede wszystkim inne ryby. Płetwa ogonowa rozwidlona. Duża głowa, uformowana w kształcie klina, nadaje szczupakowi jeszcze bardziej opływowy kształt. Szeroki otwór gębowy, uzbrojony w długie i ostre zęby, praktycznie uniemożliwia ucieczkę zdobyczy. Łuki skrzelowe, kości podniebienne oraz język są również silnie i gęsto uzębione. Zęby są zespolone z kośćmi za pomocą tkanki łącznej, co powoduje łatwe ich wypadanie. Na miejscu utraconych zębów szybko wyrastają nowe. Ubarwienie szczupaka umożliwia mu doskonałe maskowanie. Jest bardzo zmienne, uzależnione od charakteru zamieszkiwanej wody. Grzbiet może być brązowy lub zielonkawy, boki jaśniejsze z ciemnymi poprzecznymi plamami. Na głowie podłużne smugi. Brzuch białawy do żółtawego. Płetwy grzbietowa, ogonowa i odbytowa z nieregularnymi ciemnymi plamami. Szczupak zasiedla wody rzek i jezior strefy klimatu umiarkowanego Europy, Azji i Ameryki Północnej. Występuje w dopływach Morza Północnego i Bałtyckiego, Morza Azowskiego, Czarnego, Kaspijskiego oraz Jeziora Aralskiego, na Kaukazie i w Azji Mniejszej. Zamieszkuje również słonawe wody Bałtyku. Zajmuje stanowiska wśród bujnej roślinności wodnej, gdzie zaczaja się w bezruchu na swą zdobycz. W pierwszym okresie życia odżywiają się zooplanktonem, ale bardzo szybko zaczynają polować, najpierw na bezkręgowce i larwy ryb, później na ryby. Ryby są głównym pokarmem dorosłych szczupaków, chociaż nie gardzą żabami, a po osiągnięciu dużych rozmiarów także młodymi ptakami wodnymi oraz niewielkimi ssakami.